'Nooit meer zoo droomen' of hoe taal verandert
Als jong meisje brak ik mijn schouder, na een val uit een stapelbed. Dat leverde een gebroken schouder op. Daarna kreeg ik een kaart van mijn opa en oma, waarop in krullerige schoonschrift stond: “Nooit meer zoo droomen, hoor.” Het is al jaren geleden, maar die tekst ben ik nooit vergeten. Als 11-jarige vond ik het maar raar. Het was zo en dromen, niet zoo en droomen.